دوست داری به معشوقت بگویی که : دوستش داری
و می گویی : دوستت دارم
نه دلت راضی نمی شود . دنبال گونه های دیگری از گفتن می گردی.
و واژه های دیگری برای بیان کردن و عبارت دیگری برای انتقال این مفهوم ناب دوست داشتن.
و باز می بینی که نشد.
آشکارا کم می آوری.
می روی سراغ دواوین شعرا . آنها که طبعی لطیف تر داشته اند و زبانی نغز تر و بیانی کامل تر.
ابتدا ذوق می کنی و به وجد می آیی . اینکه کسی بتواند عشق و دوست داشتن را به این لطافت ترسیم کند و فراق و هجران را با این ظرافت به تصویر بکشد و شهد وصال را این قدر ملموس و محسوس به ذائقه بچشاند ، به واقع ذوق آفرین و وجد برانگیز است .
اما ... اما احساس می کنی که هنوز به آنچه می خواهی ، دست نیافته ای . احساس می کنی که هنوز در یک جای واقعه ، خلاء یا خللی است .
کجاست این خلاء یا خلل؟
شاید مسئله این است که تو خودت را ، حس خودت را ، خواسته های خودت را و نیازهای خودت را تمام و کمال در آنها پیدا نمی کنی .
بخشی از آنها حرف های دل توست و بخشی حس و حال آن کسی است که گفته است.
حرف هایی در دل تو هست که او نگفته است و او حرف هایی را گفته است که از آن تو نیست.
کسی می تواند حرف های دل تو را به خدای محبوبت بگوید که پایی در زمین داشته باشد و دستی در آسمان.
کسی که هم دهلیزهای قلب بشر را کاملا بشناسد و هم از مناسبات خدایی سر در آورد.
کسی که هم بیم ها و امید های زمینی را بداند و هم از مناسبات خدایی سر در آورد.
کسی که با الفبای زمینی ، زبانی بیافریند که در فضای آسمان آشنا باشد.
کسی که حرف زدن با محبوب را به گونه ای بلد باشد که همه انسانها بتوانند خودشان را به جای گوینده آن حرف ها بگذارند . و آن حرف ها را حرف های خودشان بیانگارند.
و او کسی جز معصوم نیست.

سید مهدی شجاعی