فردا اگر زراه نمی آمد
من تاابد کنار تو می ماندم   
من تا ابد ترانه عشقم را   
در آفتاب عشق تو می خواندم   
در پشت شیشه های اتاق تو    
آنشب نگاه سرد سیاهی داشت    
دالان دیدگان تو در ظلمت   
گوئی به عمق روح تو راهی داشت   
رازی دروسینه من می سوخت   
می خواستم که با تو سخن گویم     
اما صدایم از گره کوته بود    
درسایه بوته هیچ نمی روید

در کوهستان های حقیقت

هرگز بیهوده

صعود نمی کنی ، امروز به قله ای

بلند تر دست می یابی ، یا به توان خود

می افزایی که فردا فراتر روی.

فردریک نیچه

رود راهی به دریا می گشاید پرپیچ ، پرتاب . و ترا همچنان خمش باید و انعطاف ، هر آینه ، در کشاکش راهی به سوی آرمانی بلند.

نلسون باس ول